Remedios para curar as verrugas

San Benito e santo Hadrián son dous dos máis coñecidos santos a quen se lle pide para curar as verrugas. Ambos teñen a súa fonte, onde os devotos doentes se lavan, fregan a zona afectada con un pano que logo deixan pendurado dalgunha árbore ou arbusto do entorno, na crenza de que así como o pano seca tamén secará o mal.

 San Benito é máis das Rías Baixas e santo Hadrían de Malpica.

 

O amigo Manolo Ribero cóntame que pola parte de Bande, con este mesmo fin, na madrugada do Sanxoán a xente lavábase coa auga depositada nas cazoletas que se forman nas pedras, xa sexan estas por erosión ou de petróglifo.

 

Muíño de vento de Beiro (Valga)

Hai uns anos que o concello de Valga decidiu construír, seguindo as formas propias da bisbarra e dun modelo do século XIX, un muíño de vento que lembrase os que nalgún tempo houbo na zona, no outeiro do Home, dende onde se pode ver unha fermosa paisaxe da ría de Arousa.

Era un dos moitos tipos de muíños que se usaban para moer o trigo aproveitando as forzas da natureza, neste caso a do vento. Logo, na parte interior o sistema de moenda vén sendo moi semellante ó dos muíños de auga.

Esquema tomado dun folleto explicativo do concello de Valga

O muíño, de cachotería, ten planta oval e cubrición de tellas suxeitas con pedras para evitar os estragos que o vento pode causar neste lugar.

Estes muíños teñen dous conxuntos de aspas ou abanos, situadas a ambos extremos dun eixo, tamén chamado a trabe, que traspasa a edificación diametralmente, para que as movan os ventos predominantes, sexan de nordés ou de vendaval. As aspas ou abanos están situados sobre os vareiros instalados nos extremos da trabe, todo de madeira con unha pequena inclinación para facilitar que a incidencia do vento se converta nun movemento circular que ha de mover a moa do mesmo.

 

Santo Eufrasio, varón apostólico.

Durante a homilía da misa en que se celebraba a onomástica de santo Eufrasio, o sacerdote oficiante, diante de dous cregos chegados de Compostela para asistir ós actos, dixo que se non fose por este santo o Apóstolo non estaría en Compostela. E tiña razón. Ademais de Teodoro e Atanasio, que foron enterrados a carón do Apóstolo, formaron parte da comitiva que o trouxo a Galicia, Torcuato, Tesifonte, Indalecio, Segundo, Cecilio, Hesiquio ou Isicio e Eufrasio, cuxa festividade celebramos o quince de maio.

Santo Eufrasio é pois un dos nove discípulos que acompañaron ó Apóstolo ata o último momento, un dos chamados sete varóns apostólicos que despois de soterrar a Santiago, a Teodoro e a Atanasio, viaxaron a Roma, onde san Pedro os confirmou como bispos e a Eufrasio encomendoulle a evanxelización da Bética, polo que regresou a Hispania e fundou a diocese da actual Xaén en Iliturgi, supostamente na actual cidade de Andújar

Cando foi da invasión musulmá, os devotos cristiáns, no ano 716, por medo a que os seus restos fosen profanados, decidiron traelos para Galicia, onde o burro que cargaba co cadaleito se parou diante dunha silveira a carón do río Mao e non se moveu ata que enterraron ó santo. Logo, sobre o seu sepulcro construíron a igrexa, no lugar hoxe coñecido como Santa María de Mao, no concello do Incio.

En carta do 26 de xaneiro de 1596, o rei Felipe II, pídelle ó abade de Samos, unha reliquia do santo para enviarlla a Andújar, onde o teñen por santo Patrón, e algunha outra máis para a súa colección de El Escorial. E aló lle enviaron unha tibia do santo que se gardou nunha caixa de prata.

A santo Eufrasio celébranlle festa o 15 de maio, e a el acoden os devotos do Incio e distintos puntos de Galicia pedíndolle alivio para a dor dos ósos.

Ó final da misa e procesión, impártese a bendición de santo Eufrasio.